b.44

Drie vrouwen en twee mannen gaan tijdens een avontuurlijke rondgang aan het dansen. In kostuums van de ontwerper Gianni Versace buigen ze posities van het academische ballet om en tonen met ironische, maar ook temperamentvolle blik de atletiek en sensualiteit van het getrainde lichaam. Wanneer uiteindelijk nog een ander paar van een innige ontmoeting vertelt, neemt de choreografie een onverwachte wending: wordt intiem en sexy.
Na „workwithinwork“ en „One Flat Thing, reproduced“ toont het Ballet aan de Rijn met het in 1992 voor het New York City Ballet tot stand gekomen „Herman Schmerman“ nog een ander facet van William Forsythe die in december 2019 zijn 70ste verjaardag viert: een divertissement vol van virtuositeit en erotiek. De klanknabootsende woordspeling „Herman Schmerman“ uit Carl Reiner’s lachfilm „Tote tragen keine Karos“ (“Doden dragen geen ruitjes”) zette Forsythe ertoe aan, over de nood aan een titel en een handeling voor een ballet een grapje te maken: „Dat is een prikkelende titel die niets betekent“ voor een ballet „dat eveneens niets te betekenen heeft. Een stuk over het dansen waaraan men veel plezier beleeft. Een stuk over getalenteerde solisten – is dat niet goed zo?“

Krachtig ertegenaan, de benen vast in de grond verankerd, inspecteert ze haar partner uitdagend. Ze houden zich allebei aan hun pols vast en hoewel hij het is die haar door de ruimte leidt, is zij toch medevormgeefster van het ogenblik. In zijn armen brengt ze al haar sensualiteit tot uitdrukking, laat zich vallen, zonder nog maar één keer de leiding aan hem over te laten...
Met „Short Cut“ toont het Ballet aan de Rijn ook in 2019/20 een werk van de meester-choreograaf Hans van Manen. In 1999 door het Nederlands Dans Theater in Den Haag voor het eerst opgevoerd, gaat het bij „Short Cut“ om uiterst onderhoudende wijze om de ontmoeting van drie vrouwen met één man. Allemaal dragen ze glansrijke, van top tot teen reikende en door Keso Dekker ontworpen maillots. De vrouwen in het wit, geel en rood, de man in het zwart. Net zoals in een duistere droom gaan ze in twee strijkkwartet-sets van de Nederlandse componist Jacob ter Veldhuis een geladen krachtmeting aan.

Voor zijn ballet „Streichquartett“ (“Strijkkwartet”) werd Martin Schläpfer in 2007 met de Oscar van de Danswereld – de in het in Moskou gesitueerde Bolsjojtheater uitgereikte prijs Benois de la Danse – onderscheiden. In 2005 door ballettmainz voor het eerst opgevoerd en in 2006 door Het Nationale Ballet Amsterdam gedanst, is dit centrale werk van de choreograaf nu opnieuw met het Ballet aan de Rijn te aanschouwen.
Met zijn Strijkkwartet creëerde de pool Witold Lutosławski één van zijn meest indrukwekkende werken – een partituur van de hoogste formele stringentie bij intense expressiviteit van het auditieve gebeuren. De op het hoogtepunt exploderende en in de andere passages onderhuids steeds aanwezige grondtoon speelt ook in Martin Schläpfer’s choreografie een centrale rol. Passagen die in functie van de pure dans staan, breken op in een lichamelijkheid, waaraan iets diep verontrustends immanent is. De harmonie van gewichtloze neoklassiek kantelt eroverheen in knopen en eigenzinnige poses, zwevende zelfvergetelheid in een stalen hardheid – momenten van een suggestieve kracht en magie, waaraan men niet kan ontsnappen.